Maandag 24 November:

Iedereen heeft heerlijk uitgeslapen vandaag. Het weer werkte mee, er zijn vannacht een paar flinke buien gevallen en het waaide stevig. Bart werd als laatste wakker, en heeft meer als de klok rond geslapen. Hij heeft daarna met vlag en wimpel de agressietest doorstaan. Na een ontbijt kan hij er weer helemaal tegen. Helaas was het nog een beetje bewolkt, daarom besloten we om in Apollo Bay wat te gaan winkelen en wat souvenirs te kopen. Onderweg kwamen we tientallen tourbussen tegen. Deze vertrekken ’s morgens vanuit Melbourne en rijden dan naar Apollo Bay om te lunchen, om dan vervolgens door te rijden naar The Twelve Apostels. Daar sluiten ze aan in de rij om een foto te maken. Als ze die hebben gemaakt rijden ze weer terug naar Melbourne. Ze hebben dan ruim 400 km in de bus gezeten en alleen de Apostels gezien en wat uit het raam gekeken. Dan ben ik toch blij met de manier van reizen waar wij voor hebben gekozen. Hoe vaak hebben we tegen elkaar gezegd dat we blij zijn met onze 4WD? Met een gewone huurauto mag je alleen over verharde wegen rijden, en met een 4WD mag je overal rijden (op een handje vol wegen na, maar die zijn dan ook echt nagenoeg onbegaanbaar zonder lier en andere hulpmiddelen). We zijn, met name op Kangaroo Island en in de Outback, op plaatsen gekomen die heel veel mensen over hebben moeten slaan. Dit waren voor mij vaak de leukste ervaringen. We hebben extreem veel wildlife gezien, in vergelijking met andere toeristen die we hier af en toe spreken. Laat staan dat als je met een bus reist.

Vanuit de hele wereld komen hier toeristen, de manier van reizen valt ook op. Aziaten reizen in grote groepen per bus in een hoog tempo. Het zijn heel irritante toeristen. Ze duwen iedereen aan de kant want ze moeten een foto hebben met zichzelf en zo min mogelijk andere toeristen erop. Ze bezoeken alleen de meest bekende plaatsen. Ze beheersen de taal ontzettend beroerd en volgen geen enkel verzoek van de gids of personeel op. Daar heb ik tientallen voorbeelden van gezien. Bijvoorbeeld: De kustwacht heeft er zijn handen vol van om ze uit het water te vissen terwijl ze is verteld en ze bordjes voorbij zijn gelopen dat je niet mag zwemmen. Amerikanen reizen ook per bus, maar doen dit pas als ze minstens zeventig zijn. De Chauffeur van deze bus moet er bij elke stop, nadat hij een extra trapje bij de bus heeft gezet, twee extreem bejaarde Amerikanen in de arm op sleeptouw nemen. Ze zullen ongetwijfeld vaak moeten stopprn om te plassen. Ze hebben allemaal een petje met de Amerikaanse vlag of iets dergelijks en een naamkaartje op. Europeanen reizen meestal individueel. Er zijn hier, vooral aan de kust, veel toeristen die per kamper of een huurauto met een tent op het dak reizen. Je ziet hier ook veel, vaak Europese backpakkers, die per hippie bus reizen. Dit zijn vaak oudere kleine busjes waar met de hand wat bloemen op zijn geschilderd, en zijn ingericht als camper. Een 4WD, binnenlandse vluchten en geboekte accommodaties was voor ons de manier van reizen. Hier hebben we geen minuut spijt van gehad.

Toen we in Apollo Bay waren aangekomen hebben we de tank nog maar eens vol gedaan met de hier betaalbare benzine. Die kost hier evenveel als in Nederland, maar dan in dollars (1 Euro = 0.70 Dollar). Een pakje sigaretten bijvoorbeeld kost $25,- (E 0,70 per sigaret). Daarna zijn we gaan winkelen. We hebben wat kleine souvenirs gekocht en Chiel heeft een echt boemerang gekocht. Nadat we een ijsje hebben gegeten, a $4,60 per scoop (bolletje), zijn we weer naar Bimbipark gereden. Het weer was weer wat opgeklaard en daarom hebben we onderweg een schitterende wandeling gemaakt door het bos. Het bos is hier veel gevarieerder en er zijn heel veel meer kleuren groen als in Nederland. Er staan hier mega grote bomen die hun bast verliezen om zo de grond weer te verrijken. Ook op de grond is alles groen en begroeid. Fantastisch om hier te zijn. Helaas was het inmiddels weer een beetje gaan regenen, en daarom zijn we terug gegaan naar Cape Otway naar Bimbipark. Het was inmiddels ook al weer vijf uur geweest. We hadden nog een blikje soep in huis, en daarbij hebben we een eitje met een boterham gegeten. Als toetje had Monique jelly gemaakt. De jongens hebben daarna hun huiswerk gemaakt, en toen het weer even opklaarde zijn we koala’s gaan zoeken. We hebben er tientallen gezien. Met Bart heb ik een stuk van de bird trail gelopen, we hebben weer veel vogels gezien vooral kromsnavels. Chiel heeft ook in de paardenwei zijn boemerang uitgeprobeerd want hij wil er zeker van zijn dat hij niet is opgelicht, en dat hij een werkende boemerang heeft. ’s Avonds hebben we de kachel aan gezet (het verschil in temperatuur overdag en ’s nachts is hier ook veel groter) en lekker op de bank een film gekeken met een chipje en een drankje. Ondanks het mindere weer toch geen mindere dag.

Dinsdag 25 november:

Heerlijke camping, alleen liet het weer te wensen over gisteren. Vandaag ziet het er weer wat beter uit. Het zonnetje schijnt weer af en toe en dat kijkt een stuk vriendelijker. Vandaag hebben we weer een planning gemaakt en na een rustige start vanochtend zijn we rond een uurtje of elf gaan rijden.

Onderweg zagen we vlakbij de camping een aantal koala’s zitten. We hebben er al meer gezien en op de camping zitten ze ook, maar het zijn helaas niet de meest makkelijke diertjes om te fotograferen. Dus toen we ze wat lager in de bomen zagen zitten zijn we toch weer even gestopt. De jongens bleven zitten, want alweer een koala?. Het went snel, al die dieren. Twan stapte wel mee uit en terwijl ik probeerde een mooie foto te maken, begon Twan een gruntende koala na te doen. Ik kreeg spontaan de slappe lach. Maar eerlijk is eerlijk, het werkte wel! De koala’s keken elke keer waar het geluid vandaan kwam en zo heb ik toch nog mooie foto’s kunnen maken. Chiel en Bart hoorden me lachen en kwamen ook eens kijken en we hebben samen echt de grootste lol gehad. De hele dag heb ik de imitaties nog aan moeten horen.

De eerste bestemming was de Treetopwalk. Dit is een wandeling in het regenwoud op hoogte. Je loopt via een gewoon pad naar een speciale constructie van bruggen op palen, die geleidelijk aan steeds hoger worden. Het uitzicht is geweldig. Je kon ook nog extra hoog gaan door een toren te beklimmen maar dat heb ik over gelaten aan Chiel en Twan. Ik ben samen met Bart alvast een stukje verder gelopen. Na de wandeling hebben we nog wat gegeten en gedronken bij het restaurantje daar.

Vervolgens zijn we een klein stukje verder gereden want via een forum had ik begrepen dat er nog een mooie wandeling was naar de Triplet Falls. En het was inderdaad echt de moeite waard. Via een heleboel traptreden kwam je eerst beneden bij de waterval en geleidelijk aan kwam je steeds hoger. De wandeling ging ook weer door een regenwoud en dat blijft mooi. Toch is het regenwoud hier weer heel anders dan we gezien hebben in Daintree. We hebben halverwege de wandeling nog even gekletst met een gezin uit Adelaide. Altijd leuk om even te babbelen.

We zijn hierna verder gereden naar Apollo Bay via een hele mooie weg. Het was maar een hele smalle weg en daarom konden we maar langzaam rijden. Onderweg zagen we weer rosella’s en een vos die de weg over stak. Dat was al de tweede die we tegen kwamen in een paar dagen tijd. Helaas zijn ze te snel en te schuw om een foto te kunnen maken. Rond een uurtje of zes kwamen we aan in Apollo Bay en hebben daar een hapje gegeten. Vervolgens zijn we weer naar de camping gereden en is Twan met de jongens hout gaan sprokkelen om een kampvuur te maken. Stelletje pyromanen!. Elke keer kwamen ze verslag uit brengen over wat wel en niet goed brandde, ze vonden het geweldig. Wederom een erg leuke dag geweest. Nog een paar dagen te gaan. Morgen gaan we naar Melbourne, onze eindbestemming hier in Oz. Ik heb vandaag ook een berichtje gekregen van Ilona. Met haar ben ik via een forum in contact gekomen en we hebben voor vertrek al heel wat info uitgewisseld. Ook gedurende de reis hebben we af en toe een berichtje verstuurd en als het goed is staan we in Melbourne op dezelfde camping. Kei leuk, dan zie ik haar eindelijk in levenden lijve.

Woensdag 26 November:

Vanochtend hebben we op tijd ontbeten want we gaan ons opmaken voor de laatste etappe van onze reis. We verhuizen vandaag van Bimbipark in Cape Otway naar Melbourne. Dit is onze dertiende locatie, en dat was bij het inpakken te merken. Een half uur eerder als normaal zat alles in de auto. Nadat we afscheid hadden genomen van het kuikentje en de koala’s hebben we het tweede gedeelte van de Great Ocean Road gereden. Deze was wel mooi, maar lang niet zo indrukwekkend als het eerste gedeelte. Omdat we ons goed ingelezen hadden wisten we dit ook. Het was een lange weg kronkelt langs de oceaan, met af en toe een mooi dorpje. We zouden wel heel erg verwend zijn als we hier niet van konden genieten. Onderweg hebben we veel plekken gezien waar mensen aan het surfen waren. Ook zijn we de tientallen bussen vanuit Melbourne tegen gekomen op weg naar The Twelve Apostels. Bij The Memorial Arch zijn we gestopt om een foto te maken, die mag je niet missen als je hier rijdt. Er is een monument opgedragen aan de mensen die The Great Ocean road hebben aan gelegd.

Aan het eind van de Great Ocean Road, aan de surf Coast, ligt het plaatsje Torquay. Hier zijn een paar bekende sport kleding merken gevestigd, en is dan ook bekend om zijn winkelcentrum waar die merken verkocht worden. Hier hebben we aangelegd om wat rond te neuzen in de surfwinkels. We hebben er ook de inwendige mens hier versterkt. Daarna hebben we onze reis naar Melbourne voortgezet. Hier kwamen we mooi om een uur of drie aan. Nadat de spullen waren uitgeladen zijn de jongens gaan zwemmen in het zwembad op het park. Met de temperatuur was vandaag niets mis, maar de zon liet zich maar mondjesmaat zien. Nadat ik een boodschap heb gedaan in de supermarkt om de hoek, hebben we gegeten. Dat winkelen gaat hier aan de rand van de stad weer gemakkelijk. We hebben deze vakantie meerdere malen vijfentwintig kilometer enkele reis voor een supermarkt gereden, en dat noemen ze hier lekker dicht bij. Na het eten hebben we bezoek gehad van Ilona en haar partner met hun kinderen. Monique en Ilona hebben voor onze reis via een forum contact gehad via SMS. We hebben gezellig zitten kletsen, en het was zo laat. Daarna zijn we voor de op één na laatste nacht in slaap gevallen aan de andere kant van de wereld.

Donderdag 27 November:

Vanochtend zijn we allemaal lekker uitgerust wakker geworden. We hebben een comfortabele cabin met prima bedden. Tijdens het ontbijt hebben we plannen gemaakt voor de dag. Met dolfijnen zwemmen stond nog op het programma, maar dat gaat hier in de buurt op meerdere plekken. Monique heeft na het ontbijt via internet geprobeerd om een toertje te boeken, maar vanwege het beroerde internet is dit niet gelukt. We hebben dat niet eerder besproken omdat je afhankelijk bent van het weer. We zijn daarna maar op de gok vertrokken naar Queenscliff zo’n dikke honderd kilometer hier vandaan. We zien wel wat de dag ons zou brengen. Per slot van rekening is dat elke keer nog goed gekomen. Halverwege is het Monique gelukt om telefonisch contact te leggen met Queenscliff. Er was gelukkig nog plek en we konden mee. We gaan vandaag snorkelen in een baai. Daarna gaan we zwemmen met zeeleeuwen, en tot slot gaan we met dolfijnen zwemmen. Er gaan wel eens dagen voorbij dat ik ’s avonds minder meegemaakt heb.

Toen we aankwamen in Queenscliff werden we in een wetsuit gehesen. De zeewater temperatuur is hier een stuk minder als in het Great Barreer Reef. Daarna vertrokken we met een klein bootje. Er gingen buiten ons nog acht andere mensen mee, dus het was lekker rustig. Er waren vier bemanningsleden aan boord. Deze waren zeer behulpzaam en vriendelijk. Ze deden alles om het ons naar ons zin te maken. Na een heel klein stukje varen kwamen we bij een steiger in het water die was aangelegd als broedplaats voor watervogels. Deze zaten hier ook volop. Hier hebben we gesnorkeld. Er was hier geen koraal zoals in het Great Barreer Reef, maar wel waterplanten waartussen veel grote vissen zaten. Je kon ze van heel dichtbij bekijken. Omdat het een baai was had je geen last van de deining. Bart vond het snorkelen minder leuk, en daarom is hij op de boot gebleven waar de kapitein zich over hem ontfermd had. Hij heeft foto’s gemaakt van de broedende zeevogels. Samen met de kapitein heeft hij een bijzondere vis gezien. Ik weet niet precies wat voor iets, maar daar zal hij in zijn dagboek ongetwijfeld over schrijven. Er waren stukken minder vissen als in Cairns, maar er zitten hier wel meer verschillende soorten. Ook bijzonder, je kon op een meter afstand van de vogels komen die op het water zwommen.

Toen we verder voeren naar de zeeleeuwen zijn we in een net gaan liggen dat aan de boot hing. Je hing net boven het water, en werd lekker nat gespetterd door de golven van de boot. Na een kwartiertje varen kwamen we bij een eilandje waar zeeleeuwen waren. De boot van een andere toer voer net weg. Zij hadden een toer geboekt waarbij je zeeleeuwen zag en dolfijnen, maar mochten niet met ze zwemmen. Dat was onze tweede optie geweest als onze toer vol zat. Gelukkig mochten wij weer het water in. Chiel voorop. Samen met Chiel snorkelde ik met Chiel helemaal achterop naar het eiland. De groep had niet in de gaten dat de meeste zeeleeuwen in onze buurt zwommen. Ze zwommen aan alle kanten vlak bij je in de buurt. Onbeschrijfelijk leuk. Ook bij Monique zaten de zeeleeuwen. Bart onze fotograaf heeft hier mooie foto’s van gemaakt. Hij en de kapitein zaten met de boot vaak vlak bij de zeeleeuwen op het eiland. Ondanks dat hij niet het water in ging heeft hij ook de dag van zijn leven. Je kon ze allebei zien genieten.

Toen we weer aanvoeren op weg naar de dolfijnen hebben Chiel en ik aan de treeplank van de boot gehangen. Deze ging met een behoorlijke vaart door de baai. We hebben veel dolfijnen gezien, maar omdat ze in een afgeschermd gebied zwommen mochten we helaas niet met ze zwemmen. De bemanning heeft nog wel geprobeerd om ze verder mee de zee in te lokken buiten de boeien, maar dat is niet gelukt. Wel hebben we een hele tijd door de baai gevaren, en we hebben verschillende dolfijnen op een paar meter van ons af kunnen bewonderen. Ook dit was een fantastische ervaring. De jongens vanuit het net langs de boot, en vanaf het dak van de boot. Onderweg werden we goed verzorgd. Er waren behalve koffie, thee en koekjes ook frisdrank, fruit en snoepjes. De bemanning ging ontzettend leuk met de passagiers om en in het bijzonder met de kinderen. Op de terugweg heb ik nog aan een touw achter de boot gehangen. Nadat ik genoeg zeewater had gedronken ben ik daar maar mee opgehouden.

Terug in de haven hebben we onze wetsuits ingeleverd, en hebben we gedoucht. In de haven zwom een rog van ruim anderhalve meter. De kinderen hebben terwijl wij onze spullen inleverde een nog grotere gezien. Dit stond niet op het programma, maar we pikken dit toch mooi even mee.

Inmiddels was het half zeven geworden en met een uurtje of twee zou de zon onder gaan. Dit is in St Kilda in Melbourne de tijd dat de pinguïns aan land komen voor de nacht. We zouden dit morgenavond kunnen doen want we hebben vandaag al zoveel meegemaakt, maar van uitstel komt afstel. Net voor zonsondergang hadden we een plekje gevonden op de pier. De zon gaat hier veel sneller onder als thuis. Mooi om te zien hoe in de skyline van Melbourne met alle wolkenkrabbers duizenden lampjes aan gaan. Toen de zee onder was kwamen heel voorzichtig de eerste pinguïns uit de baai. Ze waggelde over het kleine strandje, onder onze steiger door, naar de rotsen waar ze opsprongen op weg naar hun nest. Deze zaten goed verstopt. Je kon de jongen horen piepen maar niet zien. Aan de pier leefde 1500 pinguïns. Veel hebben we er van dichtbij gezien, maar allemaal hebben we niet afgewacht want we hadden het inmiddels behoorlijk fris gekregen.

Onderweg naar huis hebben we een stop gemaakt bij Mc Donalds, want na alle indrukken van vandaag hebben we behoorlijke honger gekregen. Thuis hebben we de foto’s nog even doorgenomen, en de dag nog eens aan ons voorbij laten gaan. Vervolgens heeft het geen vijf minuten meer geduurd voordat we sliepen.

Vrijdag 28 November:

We hebben ons laatste nachtje in down under achter de rug. Alles wat we wilde doen hebben we gedaan. Dus haast hebben we niet. De jongens zijn nu het vandaag nog kan al voor het ontbijt gaan zwemmen. In Nederland schijnt het in de weken dat we weg zijn geweest flink te zijn afgekoeld. Toen de jongens uit het zwembad kwamen zijn we gaan ontbijten. Daarna zijn we naar een winkelcentrum in de buurt gegaan om nog wat te winkelen. Het was een heel groot overdekt winkelcentrum met meer als vijfhonderd winkels. We hebben als soort van souvenir nog wat t-shirts en een zwembroek gekocht. Bart wou nog graag een echt souvenir, en omdat dat in het winkelcentrum niet te vinden was zijn we even naar de luchthaven vlakbij gereden. Daar hebben we nog een boemerang en een digeriedoo kunnen kopen als herinnering aan deze reis. ’s Avonds hebben we een makkelijke maaltijd gehaald, en de restjes uit de koelkast opgegeten. Daarna zijn de jongens echt voor de allerlaatste keer gaan zwemmen. Dit gaf ons de gelegenheid om alvast de spullen in te pakken want vanavond gaan we dan toch echt naar huis. Voor twaalf uur moesten we onze huurauto inleveren.

Zaterdag 29 November:

Vandaag begint de dag voor de verandering eens niet met opstaan. We gaan vandaag eens niet naar bed, maar hopen in het vliegtuig wat te kunnen slapen. Het zal een rare dag worden. Niet alleen slapen we minder, maar hij duurt ook nog eens tien uur langer. Onze auto was keurig op tijd terug bij de verhuurder. Voor onze eerste vlucht vertrok hebben we drie en een half uur moeten wachten op het vliegveld van Melbourne. We hebben van onze laatste dollars nog wat drinken gekocht en een snoepje voor onderweg. De aller allerlaatste dollars hebben de jongens in een gokautomaat verloren, in de hoop een Ipad te winnen. Helaas komen we zonder Ipad thuis. De eerste vlucht ging van Melbourne naar Guala Lumpur. Daar moesten we uit het vliegtuig om anderhalf uur later met hetzelfde vliegtuig door te vliegen naar Dubai. Het vliegtuig werd ondertussen volgetankt en zuiver gemaakt. Na een stop van drie uur op het vliegveld van Dubai vliegen we vandaaruit verder naar Amsterdam. Aan boord van alle vluchten zijn we wat eten en drinken betreft niets te kort gekomen. Ook hebben we tussendoor wat hazenslaapjes gedaan. Tussen de hazenslaapjes door hebben we ons vermaakt met de entertainment aan boord van het vliegtuig. Het was een lange zit, maar het is allemaal goed verlopen. De laatste twee uurtje waren met name voor Bart wat zwaar. Verder is het prima verlopen. Op het vliegveld van Amsterdam waren er problemen met de bagageband waardoor we lang moesten wachten voor we door de deur konden waar we werden opgewacht door Anke, Joost, Tiny, Tilla, Peter en Mien. Zij hebben ons weer veilig thuis gebracht. Het was inmiddels al weer vijf voor twaalf. We zijn meteen ons eigen bedje ingedoken, en hebben het niet meer twaalf uur zien worden.