Maandag 10 November:

Vanmorgen een rustige start gehad. We hadden alleen het nodige uit onze koffers gehaald, dus er hoefde niet meer veel ingepakt te worden. Ook hoeft het wat minder netjes gepakt te worden, want we hebben ruimte zat in de auto die ons de komende bijna drie weken gaat vervoeren. Vandaag gaan we op weg naar Merna Mora Station. Dat is een veebedrijf dat ook nog aan toerisme doet en we zijn heel benieuwd hoe het ons bevalt in de outback.

Maar eerst gaan we nog een stop maken in Port Augusta zelf. Er schijnt een Visitor Centre te zitten met een Outback Centre dat heel goed zou moeten zijn. En bij het Visitor Centre meteen maar even vragen wat voor voorbereidingen we moeten treffen om naar de outback te gaan. We zien namelijk overal borden staan dat het bosbrandseizoen is en we lezen dat je per dag per persoon een bepaalde hoeveelheid water bij moet hebben. En een gewaarschuwd mens telt voor twee, denk ik dan. Nou valt het met de bosbranden op dit moment blijkbaar mee en voor de zekerheid wordt er nog even naar het weerbericht gekeken. Zo, de temperaturen gaan flink oplopen de komende dagen. Vandaag 31, morgen 34, woensdag 37 en donderdag kan het wel 41 graden worden in de Flinders Ranges. Och, we zullen wel zien. Wel is het zo dat hoe warmer het wordt, hoe actiever de slangen blijkbaar zijn, dus dichte schoenen aan en niet van de paden af, is het advies.

Het Outback Centre blijkt echt de moeite waard te zijn. Het is een hele mooie combinatie van de geschiedenis van de omgeving zoals het wetenschappelijk gegaan is en de verklaring die de Aboriginals ervoor bedacht hebben. Het is allebei heel erg boeiend. De verhalen die de Aboriginals hebben voor het ontstaan van dingen noemen ze Dreamtime stories.

Na een paar uurtjes hadden we zo ongeveer alles gezien en zijn we gaan picknicken aan het water. Even lekker relaxen voor we enkele uren de auto in moeten. Er staat ongeveer 150 km op het programma voor vandaag. En wat hebben we veel wildlife gezien onderweg! Nou ja, Life??? Ik denk dat we meer dan 50 kangoeroes, 1 schaap en een stuk op 6 roofvogels dood langs de weg hebben zien liggen. Er zaten overigens ook nog een paar levende kangoeroes langs de weg en we moesten een keertje stoppen omdat er een rij emoes overstak. Ook zie je heel veel roofvogels in de lucht. Het landschap is hier wel heel mooi, maar ook heel dor en droog en het is een groot verschil met thuis als je de koeien en de schapen hier in de wei ziet staan. Niks groen gras, maar daarentegen hebben ze wel de ruimte.

Uiteindelijk zijn we rond een uurtje of vier aangekomen bij onze slaapplek voor de komende drie nachten. Bij aankomst bleek dat ze ook ongeveer 3000 schapen hebben en dat ze toevallig vandaag begonnen zijn met het scheren daarvan. Nu schijnen 3000 schapen niet zo heel veel te zijn voor de begrippen hier, maar er zijn toch 4 schapenscheerders aan de gang. Mooi om te zien. Behalve schapen hebben ze ook koeien en dan nog wat accommodatie, dus ze redden zich hier wel. We hebben de rest van de dag rustig aan gedaan, dat is ook wel eens lekker en af en toe heel nodig want je doet zoveel indrukken op terwijl je aan het reizen bent. Twan is met de jongens nog even een stukje gaan wandelen en kwam nog een aantal kangoeroes en emoes tegen. Ook zitten er hier in de bomen nogal wat kaketoes en wat kunnen die een lawaai maken.

Vanavond maar weer de BBQ aangestoken en genoten van een hele fijne avond. We hebben tot een uurtje of tien buiten gezeten. Naast ons tijdelijke thuis, zit een gezin uit Melbourne met twee jongens van drie en zeven en we hebben gezellig met hun gesproken en een wijntje gedronken. Ook is er een gezin uit Cooper Pedy en zij zijn nu voor een aantal maanden aan het rondreizen in eigen land. Hun kinderen krijgen les via homeschooling, dat wil zeggen dat de ouders ze zelf onderwijzen. Ook kunnen kinderen hier onderwijs krijgen via School of the Air, dan krijgen ze les via de radio of via internet. De mensen zijn hier allemaal erg vriendelijk en in voor een praatje. Chiel en Bart geven aan dat ze de gesprekken best kunnen volgen, maar dat ze het nog heel lastig vinden om terug te praten.

En de sterrenhemel hier is indrukwekkend. Ik had het van te voren al gezegd tegen Twan, maar die moest het eerst nog even zien. Maar ik heb nog nooit zoveel sterren gezien als hier. Prachtig!!!!!

Dinsdag 11 november:

Vanochtend werden we gewekt door de vele kakatoes hier vlakbij in de boom. Die maken ’s morgens en ’s avonds veel lawaai. Dat was maar goed ook want Chiel wou graag een ochtendwandeling maken in de outback omdat dan de dieren hier veel actiever zijn als overdag. Het wordt vandaag 36 graden. Om een uur of half zeven heb ik de jongens gewekt. Binnen vijf minuten waren ze aangekleed en klaar om te wandelen. ??? We liepen naar een wandelpad dat hier over de grond van de boer loopt. Je kunt hier de hele dag wandelen voor je zijn terrein af loopt. Als je van een pad afgaat, de wandelpaden zijn niet overal even duidelijk, ben je zo verdwaald. Het is hier heuvelachtig en zo ver je kunt kijken overal om je heen dezelfde soort begroeiing. Voor je hier vertrekt moet je hier een register tekenen met hoe laat je vertrekt en waar je naar toe wilt lopen en hoe laat je denkt terug te komen. Als je terug komt moet je je ook weer uitschrijven. Zo niet, dan wordt er een reddings actie op touw gezet. Dit wordt hier overal in de outback en het regenwoud zo gedaan. Wij hebben dit niet gedaan omdat Monique op de hoogte was van onze wandeling. Al na een paar honderd meter kwamen we de eerste kangaroe tegen. Op een gegeven moment liep de pad door een wei. Onder een paar bomen lag een dode koe met een kalf. Ik dacht dat de koe bij de bevalling was overleden. De jongens durfde niet verder en we zijn terug gelopen om dit bij de boer te melden. Die ging meteen kijken en kwam een half uur later terug met het kalf. Die heeft hij in een weitje precies voor ons terras neer gezet. Hij is de jongens nog komen bedanken voor de goede daad, en vertelde dat het kalf twee dagen oud was en dat de koe was gebeten door een gifslang. Die zitten hier heel veel. Het kalfje was verzwakt en had al een dag niet gedronken en zou ook zijn overleden als het later op de dag zo heet zou worden. Bart was zeer trots op zichzelf en onze dierenredder heeft een hele tijd bij het kalf staan kijken.

We hadden inmiddels honger gekregen en zijn gaan ontbijten. Na het ontbijt hebben we een 4WD track gereden. Onderweg zagen we vele tientallen emoes en kangaroes en een hagedis. De weg was onverhard maar redelijk goed te rijden. We kwamen al vrij snel twee boeren tegen die op een crossmotor een kudde schapen naar de boerderij aan het drijven waren geholpen door hun hond. Dit waren ook de enige mensen die we de volgende vijftig kilometer tegen zouden komen. Je bent hier echt alleen. Best een bijzondere ervaring. We hebben al meer als een dag geen bereik met onze mobiele telefoon. Geen internet en geen leidingwater. Het water om af te wassen en te douche komt uit een put wat met een windmolen wordt opgepompt, en het drinkwater is hier regenwater wat eerder is opgevangen. Wij hebben flesjes water en een jerrycan bronwater uit de supermarkt bij. Stroom wordt met een diesel aggregaat opgewekt. Die staat de hele dag aan om de airco’s draaiende te houden. Dit is hier geen luxe. Onderweg hebben we een fantastisch uitzicht gehad. We zijn door de bergen gereden. Eerst was het kaal en droog, maar naarmate we dichter bij de bergen kwamen werden de struikjes steeds hoger. Langzaam kwamen er meer bomen en werd de weg steeds steiler en bochtiger. Het landschap veranderde continue en was verre van saai. We hebben onze ogen uit gekeken. Nadat we boven in de bergen waren veranderde de omgeving weer in omgekeerde volgorde. Tot de weg weer rechter werd en het landschap weer droger en kaler. En 4WD is hier geen luxe. Voor mij zelf ook leuk om te doen. Uiteindelijk kwamen we weer op verharde weg, en die hebben we gevolgd tot Wilpena Pound. Daar was een visitor center, en we hebben daar een ijsje gegeten. Een brutale vogel kwam bij ons op tafel zitten. Dit is natuurlijk erg leuk. Daarna zijn we doorgereden en via een andere 4WD track weer door de bergen richting Merna Mora station gereden. Ook dit was weer fantastisch om te doen. Onderweg kwamen we zelfs mensen in een 4WD tegen die de track in omgekeerde volgorde reden. Die zijn hier heel veel zeldzamer dan kangaroes en emoes. Uiteindelijk kwamen we weer op de verharde weg richting Merna Mora. We namen de afslag en moesten nog vier kilometer rijden voor we bij Merna Mora station waren waar we sliepen. De jongens gingen meteen bij het kalf kijken of het er nog stond.

We hebben daar een uurtje gerelaxt voor we gingen eten. Uit eten gaat moeilijk, want er is hier niets of je moet kilometers ver rijden. Na zonsondergang rijden is hier levensgevaarlijk. Overal op de weg staan remsporen, en er liggen vele tientallen dode kangaroes langs de weg. Veel meer als in Nederland dode konijnen. Overdag zie je de kangaroes goed aankomen en heb je tijd genoeg om te stoppen. De wegen zijn over het algemeen goed, maar er wordt hier helemaal niet hard gereden. Inhalen is ook taboe. Tijd genoeg. Kangaroes springen zo de weg op en in het midden kijken ze pas of er iets aan komt??? Grappig om te zien maar niet slim natuurlijk. Met een biertje en Monique een wijntje hebben we naar de zonsondergang gekeken. Een paar meter van ons af onder een boompje zat een skink, een soort hagedis van een halve meter met een blauwe gespeten tong. Deze zijn erg nuttig hier want ze eten eieren van gifslangen op. De bergen tegenover ons kleuren bij zonsondergang helemaal rood. Fantastisch mooi. Je kunt er maar even van genieten want in een poep en een scheet is het hier donker. En met donker bedoel ik echt donker. Er staan hier ook ontelbaar meer sterren. Het koelt hier ’s nachts ook flink af wat heerlijk is. Toch zijn we vroeg naar bed gegaan. Van ’s morgens half zeven tot nu in de outback is een lange dag. Morgen hopelijk weer zo’n zelfde geslaagde dag.

Woensdag 12 november

De temperaturen lopen flink op in Flinders Ranges en we zijn vroeg wakker ’s ochtends. Twan is vanmorgen met de kids op pad gegaan. Eerst is hij met Bart naar het kalfje gaan kijken en toevallig gingen ze dat net te eten geven, dus Bart had mazzel en mocht het kalfje de fles geven. Later is Twan met Chiel naar de stal gelopen waar ze de schapen aan het scheren waren en daar hebben ze alles uitgebreid mogen bekijken.

We hadden het plan opgevat om vandaag tot een uurtje of 11 rustig aan te doen en wat huiswerk te maken en zo hebben we het ook gedaan. Eigenlijk zouden we gisteren lekker gaan eten ter ere van ons jubileum (we zijn 12,5 jaar getrouwd), maar de plek waar we dat wilden doen bleek gisteren niet geopend te zijn en vandaar dat we het uitgesteld hebben naar vandaag. Dus rond een uurtje of twaalf op pad richting Parachilna, het Prairiehotel, ongeveer 60 km van onze accommodatie. Hier serveren ze ferelfood, dat betekend zoiets als wild en het restaurant staat hoog aangeschreven, zowel de kwaliteit van het eten als wel de ervaring. We waren erg benieuwd. Het is een dorp van niets, de officiele bevolking bestaat uit 3 personen en in de zomer kan het er meer dan 50 graden worden. Ze hebben ook kamers te huur en die liggen grotendeels in de grond, zodat het er koeler blijft.

We werden heel vriendelijk geholpen en deden onze bestelling. Bart fish and chips, Chiel een kangaroeburger, Twan een mixed grill van kangaroe, emoe en kameel en ikzelf een emuburger. Wat hebben we lekker gegeten. Echt een toprestaurant en een topervaring.

Het was de bedoeling om hierna nog een stuk te gaan toeren over een onverharde weg van ongeveer 40 km, maar de temperatuur was inmiddels opgelopen naar ongeveer 43 graden en daarom leek ons dat niet zo verstandig. Zolang je rijdt en de airco staat aan gaat het prima, maar als je met stukken komt te staan is het een ander verhaal. Geen mobiel bereik en erg weinig verkeer, wie weet hoe lang je daar dan staat. Dus hebben we besloten dat maar niet te doen en in plaats daarvan naar Hawker te rijden. Een ritje van ongeveer 100 km. Er is daar een atelier waar een panorama geschilderd is van de Flinders Ranges. De lieve man heeft er 13 maanden over gedaan om dit te schilderen en nu krijgt hij elk jaar ongeveer 100.000 bezoekers. Dit tegen een entree van 8 dollar per persoon. Ik denk dat ik ook maar eens een panorama van de Peel ga schilderen als ik weer thuis ben. Het was wel heel mooi gedaan.

Om een beetje af te koelen zijn we daarna maar even naar het plaatselijke zwembad gegaan en dat was erg aangenaam. Rond een uurtje of zeven waren we weer op de boerderij en hebben we nog even buiten gezeten en naar de sterren gekeken. Weer op tijd naar bed want morgen gaan we weer verkassen. Een nachtje in Adelaide en daarna naar Kangaroo Island………

Donderdag 13 November:

Vanochtend was ik al vroeg wakker. Ik ben voor de laatste keer de outback ingelopen. Hoewel het hier ’s nachts behoorlijk afkoelt was het nu toch al behoorlijk opgewarmd. (het is net kwart over zeven) Ik ben een behoorlijk stuk de outback ingelopen. De kakatoes en grote parkieten hebben het al druk. Twee volwassen emoes en een stuk of tien kuikens zetten het op een lopen toen ze mij zagen. Verder heb ik alleen maar twee paarden en een hele kudde schapen gezien. Toen ik weer terug was heb ik nog even buiten gezeten en naar de kakatoes gekeken want binnen was er nog weinig beweging. We hebben daarna ons laatste ontbijtje in de outback genuttigd. Daarna hebben we de auto weer geladen. Voor ons vertrek hebben de jongens eerst het kalfje ieder een fles melk mogen geven. En ze hebben noh even eerste rang gestaan bij het schaapsscheren.

Daarna zijn we vertrokken voor een rit van 450 kilometer. Dit lijkt ver, en is het ook, maar het is hier veel makkelijker rijden als thuis. De eerste paar honderd kilometer rijdt je 110 km/h op de cruizecontrol, en kom je nauwelijks iemand tegen. Pas in de buurt van Adelaide wordt het weer drukker en schiet het minder hard op. Onderweg zijn we gestopt om te picknicken. Onze tweede stop was van korte duur. We stopten op een parkeerplaats waar enorm veel vliegen zaten. Ze hebben hier echte plakvliegen waar je niet van af komt. De eerste kilometer hebben we met de raam open in het rond gemept. Bah! Wel hebben we een mooi uitzicht gehad onderweg. We zijn door een helemaal kaal woestijnachtig landschap gereden, en door een wijn gebied. In Adelaide zijn we op zoek gegaan naar Tonsley hotel waar voor één nachtje zullen blijven omdat we morgen doorreizen naar Kangaroo Island. Toen ik pizza ging halen moest ik stoppen voor een overstekende koala met een jong op haar rug. Erg leuk, maar net als bij de emoes en kangaroes zullen we over een paar dagen niet eens meer stoppen als we weer een koala zien. Behalve als ze oversteken natuurlijk. We komen nu in het gebied war koala’s leven.

Vrijdag 14 November:

Voor de verandering liep er vandaag weer eens een wekker af. We hadden namelijk de ferry van tien uur gereserveerd. Om geen risico te lopen de ferry te missen hebben we gisteren broodjes gehaald, en die zouden we als we bij de ferry waren op eten. We moesten namelijk een half uur van te voren inchecken. Het was een uurtje rijden naar de ferry die vanuit Cape Jervis vertrok. Monique en de jongens moesten in de wachtkamer wachten tot ze mochten opstappen, en ik moest bij de auto wachten om die op de ferry te zetten. Eerst werden drie vrachtwagens heel precies geladen. Twee veewagens en een tankwagen XXL vol benzine. Ze stonden in het midden van het ruim, en daarom heen werden de auto’s geladen. Het waaide behoorlijk hier aan de kust, en dat was te merken toen we aanvoeren. Je kon op het dek gaan kijken en toen kon je zien waarom het zo precies kwam bij het laden. De veewagens stonden redelijk stil, maar de tankwagen schommelde behoorlijk op en neer. Het ging om centimeters. Het was maar drie kwartier varen naar Kangaroo Island.

Bij aankomst daar zijn we naar een visitor center geweest om informatie over het eiland op te halen zodat we niets zouden missen hier. Het eiland is ongeveer 160 kilometer lang en 55 kilometer breed, dus redelijk overzichtelijk. Kangaroo Island heeft zo’n 4600 inwoners. De omgeving is helemaal anders als wat we de afgelopen dagen gewend zijn. Net zoals het weer. Gisteren was het nog 43 graden (in de outback), vandaag nog maar 13 graden. Het is op Kangaroo Island vanwege de wind altijd zo’n 10 graden koeler als aan het vaste land. De rit naar onze accommodatie was schitterend. Een glooiend groen landschap vol bomen en struiken afgewisseld met grote kalere vlaktes. Schitterende uitzichten. Ook hier was de weg goed te rijden. Onderweg hebben we twee zwarte kakatoes gezien en tientallen rozella’s (kleine papagaaitjes). Aan grijs roze kakatoes is hier ook geen gebrek.

Toen we op onze locatie aan kwamen op Stokes Bay wisten we meteen waarom het hier Kangaroo Island heet. Onderweg hebben we ook wel wat kangaroes gespot, maar hier zitten ze overal waar je maar kijkt. Er zitten ook veel wallaby’s. Ze zitten een paar meter van ons chalet. Ze zijn gewend aan mensen, en gaan graag op de foto. Je kunt ze tot op een paar meter benaderen. Veel kangaroes hebben jongen, joey’s. We hebben het deze keer weer getroffen met de locatie. We slapen in een chalet met drie grote slaapkamers en een badkamer, en een grote woonkamer met keuken. Het is heel gezellig ingericht en van alle gemakken voorzien. Maar nog leuker, uitzicht op de oceaan. Bij binnenkomst stond er op de tafel een fles wijn en een potje lokale honing voor ons klaar met een handgeschreven briefje om ons een fijn verblijf te wensen. Voor de kinderen lagen er reepjes chocolade.

Veel boodschappen hadden we bij, maar een paar kleine dingetjes hebben we bij een supermarktje in het dorp (24 km verderop) gehaald. Omdat het hier weer zo afgelegen is is het leven hier iets duurder. Maar daar zijn we langzaamaan aan het wennen. Op de weg naar ons chalet zijn we nog even naar op het strand van Stokes Bay gaan kijken. Om er te komen moesten we over een smal pad van honderd meter onder rotsen door. Uiteindelijk kwamen we op een parelwit zandstrand met een lekker wilde zee. Door de hoge rotsen was het strand redelijk beschut en de temperatuur niet onaangenaam. De jongens gingen meteen aan het graven. Wij zijn een stukje over het strand gewandeld. Toen we terug kwamen hadden de jongens al een behoorlijk bouwwerk gemaakt. We hebben ze nog even laten graven en zijn toen terug gegaan naar het chalet om plannen te maken voor de komende dagen. Ik heb ondertussen, volgens Australische traditie, een BBQ voorbereid. ’s Avonds hebben we voor het eerst de tv aangezet en een film gekeken die we thuis hadden gedownload. Chipje en een Australisch biertje erbij, ik houd het hier nog wel even vol.

Zaterdag 15 November:

Toen ik vanochtend de gordijnen open deed zaten er alweer tientallen kangaroes vlak voor ons chalet. Dat is nog eens leuk wakker worden. We hebben op tijd ontbeten want we gaan vandaag beginnen om het eiland te verkennen. We beginnen in Flinders Chase National Park in het Zuidwesten van Kangaroo Island. Onderweg zijn we diverse keren gestopt om een beestje te bewonderen. Onder andere een overstekende echidna. Dit is een typisch Australisch dier, een soort van kruising van een miereneter en een egel. Een heel nuttig beestje want het eet duizenden insekten zoals termieten en muggen per dag op. Na een korte stop aan het visitors center zijn we door gereden naar Cape du Couedic helemaal in het meest zuid westelijke puntje van Kangaroo Island. Behalve een vuurtoren was de omgeving schitterend. Een fantastisch uitzicht vanaf een hoge klif op de ruwe zee die met hoge golven tegen de klif botste.

Op de kliffen lagen honderden zeeleeuwen. De meeste lagen te zonnen, maar een enkeling was aan het stoeien of was aan het zwemmen. De zee is heel mooi blauw en super helder. Je kunt zo een paar meter diep het water in kijken. Via een boardwalk zijn we naar Admirals Arch gelopen. Daar hebben we ruim een half uur staan kijken naar de zeeleeuwen die je daar van nog dichter bij kon zien. Er was een soort van grot uitgesleten waar je met een trap naar toe kon. Vlakbij was een stukje zee wat tussen de rotsen lag, en daar speelde de jonge zeeleeuwen in. Daarna zijn we doorgereden naar de bekende Remarkable Rocks. Onderweg daar naar toe hebben we nog een uitzicht punt bij Weird Cove bekeken. Hier stonden de overblijfselen van wat ooit een voorraadhuis was van de vuurtoren. Er was een oude steiger, en natuurlijk een schitterend uitzicht op de kliffen en de zee. Hemelsbreed waren de Remarkable Rocks maar een paar honderd meter ver vanaf hier.

Toen zijn we doorgereden naar de Remarkable Rocks. Ongelooflijk hoe zo’n mega stenen op die plek terecht kunnen komen en zo op die manier uitgesleten kunnen zijn. Heel erg bijzonder om daar te mogen staan. We hebben Flinders Chase NP verlaten en hebben bij een cafe een broodje gegeten met een mega kop warme chocolademelk. We hebben nog wel lekker de korte broek aan maar het is toch fris en het miezert een beetje. In de motregen hebben we toch een wandeling gemaakt door een eucalyptus bos. Daar hebben we onze eerste koala’s gespot in hun natuurlijke habitat. Koala’s eten namelijk alleen maar eucalyptusbladeren. Verschillende hadden jongen. Die waren wat actiever dan de moeders, maar bleven wel heel dicht in de buurt. We hebben onze wandeling niet afgemaakt want het ging ondertussen harder regen en omdat we achter volgende week in een gebied komen waar waarschijnlijk de koala’s uit de boom zullen vallen zijn we vlug in de auto gestapt en over een unsealed road 4WD terug gereden naar Stokes Bay.

Ondertussen is het was het weer weer wat opgeklaard. Vlakbij ons chalet zagen we weer een echidna die wel heel graag op de foto wilde. Monique heeft een foto gemaakt van een echidna samen met een kangaroe op één foto. Na nog een paar mooie papagaaitjes te hebben gespot zijn we naar ons chalet gegaan. Daar hebben de jongens huiswerk gemaakt. Als viel dat soms niet mee als er elke paar minuten een kangaroe voorbij hopt en je uitzicht hebt over de oceaan. Ondertussen heb ik een soepje opgewarmd en een pannenkoek gebakken. De jongens gingen vandaag op tijd naar bed omdat uitslapen voor morgen geen optie is want morgen is er nog zo veel moois te zien op Kangaroo Island. Monique en ik hebben ’s avonds nog een filmpje gekeken, en zijn ook op tijd naar bed gegaan. Morgenvroeg is het weer vroeg dag.

Zondag 16 oktober:

Vandaag is het al vier weken geleden dat we vertrokken zijn. Wat lijkt dat al lang geleden. En wat hebben we al veel gezien en gedaan. Het is echt een geweldig avontuur dat we hier beleven. Dit zullen we ons leven lang niet meer vergeten.

Op het moment zitten we nog op Kangaroo Island en vandaag gaan we weer een stuk toeren. Gisteren liet het weer ons in de steek en regenden we weg bij onze zoektocht naar koala’s. Vandaag ziet er weer een beetje beter uit en de auto geeft aan dat de temperatuur net onder de 20 graden ligt. We gaan eerst richting Seal Bay, een kleine 60 kilometer bij ons huisje vandaan. We nemen intussen niet alleen de hoofdwegen, maar ook de onverharde wegen. We hebben namelijk gemerkt dat deze ook prima te rijden zijn en het scheelt vaak veel in afstand. Seal Bay heeft zijn naam te danken aan een grote groep zeeleeuwen die daar leeft. Je hebt hier de mogelijkheid om de dieren te bekijken vanaf een afstand via een boardwalk. Maar je kunt ook onder begeleiding van een gids het strand op en dan kom je tot op zo’n 10 meter afstand van de beesten terecht. Wij hebben ervoor gekozen het laatste te doen en dat was echt de moeite waard. Er lagen een heleboel zeeleeuwen op het strand en ze waren ook nog best actief en dus was het een mooie ervaring. De gids vertelt intussen het een en ander over de dieren en zorgt ervoor dat iedereen veilig blijft, het zijn ten slotte wilde dieren.

Na ons bezoekje aan Seal Bay zijn we doorgereden naar Little Sahara. Het ziet er inderdaad uit als en woestijn, maar volgens mij zijn het gewoon duinen die toevallig wat verder van het strand af liggen. Ze zijn behoorlijk hoog en stijl en dat schept natuurlijk mogelijkheden. Vlakbij verhuren ze een soort van sleetjes en sandboards zodat je kunt sanddune surfen. Twan en de jongens zijn helemaal los gegaan en ik heb me bezig gehouden met de vastlegging daarvan. Af en toe ging het niet helemaal goed en werd er een koprol gemaakt of een hap zand genomen, maar het was wel kei leuk. Even lekker bezig zijn.

Na dit avontuurtje zijn we naar Kingscote gereden om een bezoekje te brengen aan een de plaatselijke imkerij. Helaas waren er vandaag geen rondleidingen, maar we hebben even gekeken naar een kleine tentoonstelling en in het winkeltje kon je de verschillende soorten honing proeven. Er wordt veel honing geproduceerd op Kangaroo Island en omdat het helemaal geisoleerd ligt hebben ze tot nu toe ook ziektes op een afstand weten te houden. We hebben nog even een stop gemaakt bij de plaatselijke supermarkt voor een paar boodschappen en zijn toen naar een strandje in de buurt gegaan waar een heleboel pelikanen en zwarte zwanen zaten. Ook hebben we nog een poging gedaan om zwarte kakatoes te vinden, maar helaas dat lukte niet.

We zijn een beetje bijtijds weer naar ons huisje gegaan omdat de jongens graag nog even op het strandje wilde spelen en dat hebben ze nog even gedaan. Vanavond weer een beetje bijtijds naar bed, want morgenochtend nemen we de ferry weer naar het vasteland voor de volgende bestemming. We gaan dan naar een klein boerderijtje en Bart kijkt hier al de hele reis naar uit…..